زاد روز پروین اعتصامی

بیست و پنجم اسفند ماه، خجسته زاد روز و روز بزرگداشت اختر_چرخ_ادب، پروین ِ ادبیات ایران زمین،  پروین_اعتصامی فرخنده باد

معجزه پروین، دکتر شفیعی کدکنی....

پروین، عضو خانواده ای از خانواده های شعر فارسی است که در آن خانواده حرمت خرد و اخلاق و شرف انسانی، اساس ارزش ها را تشکیل می دهد. هروقت جامعه ایرانی، بیمار می شود از قلمرو نفوذ این خانواده خود را برکنار می دارد و هرگاه که روی در ساختن و رشد فرهنگی داشته باشد، خود را به پناه این خانواده هنری می رساند. پدر این خانواده فردوسی است و فرزندان رشیدش عبارتند از ناصرخسرو، نظامی، سعدی و ابن یمین و بهار و دختر جوانشان پروین اعتصامی.
     این خانواده شعری با یک خانواده بزرگ دیگر، رقابت و در عین حال، خویشاوندی دارد؛ خانواده سنایی و عطار و مولوی. فرهنگ ایران تعالی و رشد خلاقیت خویش را در پرتو رقابت این دو خانواده به دست آورده است. معیار سلامت جامعه ما را در طول تاریخ باید از رهگذر نزدیکی و دوری به این دو خانواده جست. وقتی هنر و خلاقیت ما از این دو خانواده یا یکی از این دو خانواده دور شده باشد، آثار بیماری روحی و انحطاط در آن آشکار است. در مشروطیت نشانه بهبود جامعه فرهنگی، نزدیکی مجدد به این دو خانواده، به ویژه خانواده اول است و نشانه آشکار بیماری بخش عظیمی از خلاقیت شعری عصر ما، دوری از این دو خانواده به ویژه خانواده اول است.
     ظهور ناگهانی پروین اعتصامی در شعر پس از دوران مشروطیت، یک واقعه بزرگ ادبی به حساب می آمده است. نشانه های تأثیر چشمگیر پروین را بر مجموعه شاعران هم نسل خودش و شاعرانی که چندین سال از او مسن تر بوده اند، به راحتی می توان مشاهده کرد. حتی شاعر نوآوری همچون نیما یوشیج به گواهی دیوان اشعارش سالها و سالها، پس از نشر افسانه، باز درپی اسلوب پروین حرکت می کرده و می کوشیده است تا به شیوه او شعرهایی بسراید.
     یکی از نوادر حوادث شعر فارسی این است که با اینکه خیل انبوهی از شاعران پس از پروین و گام به گام همراه او تا چندین سال پس از درگذشت نابهنگام او به اسلوب شاعری او نظر داشته اند، حتی یک شعر از شعرهای ایشان نتوانسته است درکنار شعرهای پروین قرار گیرد و از اعتباری در حد شعرهای درجه دوم او برخوردار شود.
     شعر پروین روز به روز و ساعت به ساعت می بالد و در شریان های فرهنگ ایرانی جایگاه خویش را استوار می کند؛ زیرا شعر او شعر خرد و آزادی و شرف انسانی است...

شعر سنگ مزار پروین اعتصامی :

اینکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب، پروین است

گر چه جز تلخی ز ایام ندید
هر چه خواهی، سخنش شیرین است

صاحب آن همه گفتار، امروز
سائل فاتحه و یاسین است

دوستان به که ز وی یاد کنند
دل بی دوست دلی غمگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد
هر که را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و ز هر جا برسی
آخرین منزل هستی، این است

آدمی هر چه توانگر باشد
چون بدین نقطه رسد، مسکین است

اندر آنجا که قضا حمله کند
چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن
دهر را رسم و ره دیرین است

خرم آن کس که در این محنت گاه
خاطری را سبب تسکین است